Thursday, January 24, 2008

Manganto Kode

“We, kode lu mau pi mana?” Tanya Mau.
“Lu pung di bawa tu….!” Peu balas son kala garatak.
“Be toki bar tau…”
“Lu maju su, be kas tau kawan karempeng bagini beta ni pernah latihan kungfu di Labat! Jang sampe lu pung Mama manangis ko bilang ‘aduuuu Peu, kanapa ko lu habok be pung anak nyong ganteng ke kode ni’,”Jawab Peu.
“Kode ni, lu tau ju bagaratak e…” kata Mau, yang su emos dan hampor kas kaluar dia pung jurus kata satu pi Peu pung kuk.
Yang baingao, jang bingung. Kata satu itu jurus karate.
Dari tadi pagi Peu ada duduk ko lia ini oto ili-ala, ma ini oto faree bolom datang-datang. Tar tau kapan ko ini oto datang e. Peu ni janji ko mau katumu maitua di Telkom, tapi andia, doi pas mamati. Kalo bayar bemo, uang su kurang makan baso deng maitua ni.

Karmana dengan Mau? Mau ni, mau pi latihan koor, andia ko su rambut su wangi abis, dan mangkilat. Dijamin abu son nae.

“Mau, lu ada doi ko, be pinjam do.”
“Sejak kapan ko be jadi BNI ni…kal mau pinjam tu a lu pi cari om baba sapa ko, jang di beta…ko lu lia beta ni su kurus karempeng, lu sandiri yang bilang kalo tumbu sat kalo tabanting kea, na kasian ju, beta ju ada proyek penting,” Mau jawab.
“Andia, ini sudah, tadi beta ojek dapat sadiki sa, te bu pung kaka ada kuliah na, minta doi fot kopi jadi be su kasi dia,” Peu mangaluh abis.
“Lu ni…belum Paskah ju su maraaaaataaap abis sa,” sambung Mau, “orang tu mengeluh ada hari ju, tar laen carita lu pung susah, carita lu pung lapar, omong yang laen sa, beta ni su bosan dengar orang susah, ko beta ju susah, lu son usa omong sa be su tau.”
“Be mangarti kawan, tapi lu tau, kalo ade nona di Halte su tunggu ni…apa kata dunia, kalo bakso sa be su son bisa bayar.”
“Peu, orang tu kalo memang sayang sonde sogok dengan bakso, makanya cari nona tu ke beta kaliling pi tampa koor tampa sambayang, pi gereja, pasti dapat yang sonde boros, sonde suka balanja, hanya suka berdoa sa, na kalo berdoa dan manyanyi, itu modal sadiki, sikat gigi, cuci rambut, tambah deng tancho su selesai parkara…makanya orang tu cari nona ju pake strategi.”
“Lu pintar ju e…sapa yang ajar?”
Mau su katawa lebar ni, dalam hati dia bilang ini kode ana, baru balajar cari nona mau lawan sang beta.
“Mau, be iko lu pi gareja ko?”
“He…ko lu pung maitua di gareja mana ko su mau tasese di be pung gareja.”
“Be pung maitua ni, bapa bugis mama rote, tapi son tau dia mau pi mana, te bapa deng mama sama-sama karas, tar tau lai…dia mau iko mana?”
“Beta ni mau tanya lu, lu ni mau pacaran ko mau cari kapala saki? Su tau soal bagitu tu son ada abis ma, lu mau coba sa.”
“Kawan, lu tau to, kotong ni nyong Kupang, muka saram hati noe papecek, nona su datang botong su noe abis sa.”
“Peu, asik ju bagitu…asal kalo nona ju asik sa, son masalah, tapi terakhir kalo lu su mau serius bar nona bilang...’Peu…aslinya ni beta sayang sang lu, ma lu tau to, be pung bapa ada mara besar’ kal bagitu lu mau bilang apa? ”
“Son tau ju…buntu kawan.”
“Ko dia pung mama deng bapa karmana?”
“Dong aman ju, ma keluarga besar ada batarek kiri-kanan”
“As maitua?”
“Yadi ju bingung sa…” Peu jawab.
“Kasian ju e…bosong dua ni su ke felem-felem sa!”
“Orang serius ma lu baolok,” Peu su muka asam.
“Serius sa kawan, be ju son tau ko kanapa ini agama ni hanya bagitu-bagitu sa, ko orang mau pacaran sa ju susah…”
“Mungkin satu waktu Tuhan Allah bikin satu agama sa kasi katong samua ko son susah-susah bagini!”
“Lu kira kotong ke Tivi pung slogan ko, satu untuk samua?”
“Hehehehe….be harap bagitu, ma kenyataan lain kawan, semoga ente bisa kas yakin maitua pung bapa mama…”
“Doi beli baso sa son ada ma kas yakin deng apa?” Peu tanya.
“Botong jaga salah, sonde jaga salah….botong jaga terakhir maitua dong orang su kas nikah, na kalo kas hamil na…dong bilang botong kurang ajar sama ke kode pung bapa…” Peu masi omong panjang.

Dong dua dar tadi tunggu di simpang ma oto son ada yang lewat. Tar tau kanapa.
“Jang sampe ini mahasiswa dong su demo ko tutup jalan ni!” Mau su jengkel taku acara katumu batal.
“Karmana ni?” Peu tanya.
“Kalo nae ojek, pulang jalan kaki,” Mau ada omong sambil bahitung.
Karna oto son ada, Mau deng Peu su manganto kode. Dong dua duduk sandiri-sandiri. Su pamalas baomong. Hati saki, oto son lewat. Padahal cuma ini sa dong dua pung harapan. Mau hiburan apa lai? Doi son ada. Karja son ada. Satu-satunya hiburan tu pi ko bakatumu maitua. Hitung-hitung kapan ko ada orang butuh tanaga na baru dong dua agak sanang.

Jadi ana muda di Kupang sonde gampang. Bosong tau to, orang Kupang paling kuat baolok deng baomong orang. Apalai kalo son ada karja. Stress ju lama-lama. Kalo sonde pi minum, na pi KP. Na, kal minum ju son bisa, KP ju son ada doi, mau bikin apa lai?

Bae ko yang bapa dong pejabat ko ada karja, ada bisa kasi modal ko bisa ojek, ma kalo yang laen yang son ada apa-apa. Yang bapa dong gaji kici, pensiun ju kici. Terakhir saki ko lewat.
Mau deng Peu pung soal amper sama. Dua-dua cuma harap, kalo ada nona rajiki ju ada. Dong su sama ke Mas Miun, yang bilang banyak ana banyak rajiki, ma dong dua bikin laen, ada nona, ada rajiki.

“Peu, lu ada baca koran ko?”
“Ho be ada baca kamarin di halte.” Peu Jawab.
“Lu baca yang bilang ada Academia NTT tu ko?”
“Ko dong su kanapa?” Peu jawab deng tanya.
“Coba ko dong pikir ko karmana kotong ni bisa karja….mungkin botong ni sonde manganto konde bagini,” Mau jawab.
“Ho…e, moga-moga dong sonde pikir dong diri sendiri tambah deng dong pung galar sa…co dong pikir kotong pung nasib sama-sama,” Peu tambah.
“Be harap banya di dong supaya pikir batul-batul ko kotong ni sonde manganto kode bagini! Mudah-mudahan ju dong karja batul-batul jang hanya tangaga deng batunggu…”
“Kanapa bagitu Mau?”
“Lu tau to, kotong pung orang ni sama ke oto sa, hanya oto bagus yang orang mau nae, na kalo karja son ada doi son ada yang mau muku…”
“Lu omong sa, lu ada pi karja di mana?”
“Lu jang tanya kawan, lu pi tanya itu pak lurah…dong suru antar undangan botong antar, pasang itu gapura, botong pasang, cet pohon, beta cet, apa yang kurang lai, samua sonde ada yang bayar…”
“Ho…kalo mau hitung ni, kotong ju su karja banya e…”